Pranvera
Alban Skenderaj
Një çast dhe asgjë s'është më si dikur
Një fjalë që vrau më shumë se një gur
Një vit që, për çdo ditë, më shtohet malli
Një jetë porsi i vdekur për së gjalli
Ditë e natë statujë unë qëndroj te dera
Pres më kot një ditë që të çel' pranvera
Bjer, o shi, ti bjer dhe kujtimet laji
Dil, o Diell, ti dil, edhe lotët thaji
Një peng për një më fal që s'u tha kurrë
Një plagë që mbeti hapur nën lëkurë
Një vit që, për çdo ditë, më shtohet malli
Një jetë, por si i vdekur për së gjalli
Ditë e natë statujë unë qëndroj te dera
Pres më kot një ditë që të çel' pranvera
Bjer, o shi, ti bjer dhe kujtimet laji
Dil, o Diell, ti dil, edhe lotët thaji
Ditë e nët statujë unë qëndroj te dera
Pres më kot një ditë që të çel' pranvera
Bjеr, o shi, ti bjer dhe kujtimet laji
Dil, o Diеll, ti dil, edhe lotët thaji
