María Soliña

Polos camiños de Cangas
A voz do vento xemía:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.

Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.

As ondas do mar de Cangas
Acedos ecos traguían:

Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.

As gueivotas sobre Cangas
Sonos de medo tecían:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.

Baixo os tellados de Cangas
Anda un terror de auga fría:

Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.

Lalala. lalala,lalala...