Zortzi nobio
Oskorri
Neska politte dago
Laukizko herrien;
zortzi nobio ein deittuz
urte bi ttíerdien.
Ez ibil bazan beti
fineza garbien:
zortzigarrena deuko
inozko larrien.
Lehelengo nobioa
ei zan kuberue,
mutil galanta baina
bekoki pardue.
Hagaz hartu banendun
neure (i)estadue,
orain egongo nintzen
ondo ezkondue.
Bigarren nobioa
zan zapatarie;
koxoa ixen ezpalitz
konsolagarrie.
Neupere banittuzen
orrotza ta harie,
baina (i)enendun gure
nik zapatarie.
Hirugarren nobioa
dogu alargune,
baztar askon jaubie,
erederu jaune.
Euki ezpazittuzen
etze bete ume,
egie da zeozer
egingo gendune.
Laugarren nobioak
falta deu andrie,
alargune da eta
errentadorie.
Gizon galanta da ta
diruen jaubie,
alargun aberatsak
neu gure naudie.
Bosgarren nobioa
dogu (i) Eusebio;
egunen pezeta bi
deukoz diario
Berau ixengo neuke
inor baino hobago,
berak gure banendu
ni konforme nago.
