Co Xenio Destrozado

Parece que isto está moi morto
Que non habita en min ninguén
Que me mirou de lado un torto
Que superei os límites
Que mañá non o hei ver distinto
Nin direi outra vez será
Que nin che importa nin che minto
E se me mintes éme igual.
Unha vez quixen sen motivos
Sen a menor das condicións
Coa independencia dos esquivos
E a lealdade das lexións
Supediteime e soltei lastre
E vinme a cen metros de min
E superei aquel desastre
Pero ante todo comprendín.

Que eu nin podo nin quero nin debo
Volverme fiar
Da cultura da media verdade, da estafa
Legal.

Que eu xa corto e deserto e me aparto de
Toda moral
Que aprendín moito máis cuestionando o
Saber popular.

E xa virán tempos mellores
Que non choviu sen escampar
E só tes risas se tes dores
E non hai loita que librar
Que sempre houbo ricos e pobres
E as pulgas a can fraco van
Que a moito ruído, poucas noces
E onde hai fume o lume está.

E hai que gardar sempre das risas
Que non se mama sen chorar
Que non se pode estar na misa
E ir para fóra repicar
Que o tolo vai onde van todos
Vicente vai no pack tamén
E sempre andamos un por outro
E a puta casa sen varrer.

Que as nenas xogan con bonecas
E os rapaciños con balón
E a min sacábamas da caixa
O meu veciño juan ramón
Que o ateísmo é satanismo
Porque algo máis terá que haber
E viva o individualismo
E o santo cu de cada quen.
Que os homes son coma o bo viño
Que sempre tende a ir a mellor
E eu coñezo algún pobriño
Que xa onde vai que se picou.
E que se os extremos son malos
E as medias tintas son xeniais
E eu co xenio destrozado
E eles a destrozarmo máis