El Antigal

In je oude arm bleef het verleden hangen
Rest van de onrustige ziel die vertrok
De tijd in je handen alleen
Lag uitgestrekt over het licht
Drogene bloed in de ochtend
Huilend eeuwen bij de stem van de zon
De Inca-kreet schudde de pijn

Stilte, blootsvoets, gaat over je lichaam
De stenen stelen de zout van de wind
De krekels slapen de middag
Naakt goud van de heuvel achter
Groef een mond van je nacht
Het donkere staal van je zwarte huid
Om te slapen tussen de eenzaamheid

Huilend de hitte, de kreet van de indiaan
In zijn bruisende bron, het antigal nat maken
Regen die van God komt
Oude vermoeidheid en langzaam zijn gang
Hij heeft een speer voor de cardón
En in zijn doornen liet hij zijn handen
Voor het bloed met een andere pijn
En aan de dolle bliksem gaf hij zijn hart

Het lot van je naam was het einde
En die maan verlicht niet meer
De vrouw sloot haar buik
En bloedde uit haar voorhoofd
Ze liet haar sporen naar het noorden
Zocht een weg om daar te sterven
En als een moeder huilde ze ook om haar kwaad

Rondwaart binnen de siderale meester
En gaat door je aderen, sinds hij vertrok
Heft je zwarte ogen op
Om je dood en trouw te bedekken
Hij boorde zijn borst in de rots
Als een wond, en zonder te schreeuwen zijn stem
Zij in de lucht, een vloek geworden

Huilend de hitte van de kreet van de indiaan
In zijn bruisende bron, het antigal nat maken
Regen die van God komt
Oude vermoeidheid en langzaam zijn gang
Hij heeft een speer voor de cardón
En in zijn doornen liet hij zijn handen
Voor het bloed met een andere pijn
En aan de dolle bliksem gaf hij zijn hart