La Puerta de Alcalá (part. Victor Manuel)

Ik loop met mijn schaduw over de boulevard
Mijn stappen gaan verloren tussen al die mensen
Ik zoek een deur, een uitgang
Waar verleden en heden samenkomen

Plots stop ik, iemand kijkt naar me
Ik kijk op, en daar is ze

En daar is ze, daar is ze
Daar is ze, daar is ze, die de tijd ziet verstrijken
De Poort van Alcalá

Op een koude ochtend kwam hij aan
Carlos III, met een statige houding, deed zijn hoed af
Heel langzaam stapte hij van zijn paard
Met een diepe stem zei hij tegen zijn dienaar

Daar is de Poort van Alcalá
Daar is ze, daar is ze, die de tijd ziet verstrijken
De Poort van Alcalá

Lansiers in uniform
Monarchen uit andere landen
Opscheppers die komen
Oorlog uitvinden
Milities die volhouden, onder het 'ze zullen niet doorgaan'
En de eeuwige droom komt en gaat zoals hij komt

En daar is ze, daar is ze. De Poort van Alcalá
Daar is ze, daar is ze, die de tijd ziet verstrijken
De Poort van Alcalá

Alle tirannen omarmen elkaar als broers
Ze tonen de mensen hun ongepaste kale hoofden
Bevelen van oplichters
Twee honderd studenten
Beginnen de opstand
Het zijn de jaren zestig

En daar is ze, daar is ze. De Poort van Alcalá
Daar is ze, daar is ze, die de tijd ziet verstrijken
De Poort van Alcalá

Een verloren travestiet
Een vechtende agent
Rood haar, punaise in de huid
Rebellische rockers, moderne meelopers
Dichters en junkies, een gevoel van vrijheid

En daar is de Poort van Alcalá
Daar is ze, daar is ze, die de tijd ziet verstrijken
De Poort van Alcalá

Ik kijk recht vooruit, verdwijn in haar ogen
Haar bogen houden me in de gaten, haar schaduw vergezelt me
Ik probeer me niet te verbergen, niemand kan haar bedriegen
Het hele leven gaat voorbij in haar blik
Kijk naar haar, kijk naar haar, kijk naar haar, kijk naar haar, kijk naar haar
De Poort van Alcalá, kijk naar haar, kijk naar haar, kijk naar haar, kijk naar haar