Nosso Quadro
Ana Castela
Ons Schilderij
Iedereen heeft een liefde die, als je ligt en naar het plafond kijkt,
De vraag oproept: Zou het vandaag werken tussen ons?
Een aflevering die nooit uitgebracht zal worden, een onvolledig album,
Een verhaal dat halverwege stopte, kun je je de rest voorstellen?
Het is de heimwee die me overneemt, die me overneemt,
Die me in zijn greep houdt.
En het geeft me geen spijt, geen woede,
Geen haat, het doet me pijn om het einde.
Nu ons schilderij van het trouwen in de kerk,
Zal niet opgehangen worden, bestaat alleen in mijn hoofd.
Wij tweeën met het vee, de boerendochter,
Ons leven in het bos bestaat alleen in mijn hoofd.
Het zal liefde zijn, ook al is het niet voor het hele leven,
Het zal liefde zijn, ook al is het niet voor het hele leven.
Er zijn dingen die we zelfs als we willen niet vergeten,
Einde van 2017,
Ik begon met Tandheelkunde en jij met Diergeneeskunde.
Jouw spijkerbroek op mijn pick-up.
Mijn vrienden vragen zich af wat er van je is geworden,
Mijn vader geeft niet op, hij wil nog steeds opa worden.
De tijd was niet zo leuk voor ons beiden,
Het had zo kunnen zijn, maar dat was het niet.
Nu ons schilderij van het trouwen in de kerk,
Zal niet opgehangen worden, bestaat alleen in mijn hoofd.
Wij tweeën met het vee, de boerendochter,
Ons leven in het bos bestaat alleen in mijn hoofd.
Het zal liefde zijn, ook al is het niet voor het hele leven,
Het zal liefde zijn, ook al is het niet voor het hele leven.