Foto Di Gruppo

Te moe om te slapen, net als Pellico begin ik te schrijven
herinneringen op herinneringen om de onvervulbare
drang te onderdrukken om mezelf onoplosbare twijfels te stellen
omringd door een woestijn van onrust, de
kennis herken ik niet, op sommigen groeit het mos,
van anderen blijft alleen de schedel over, bepaalde
vrienden zie ik niet meer, ik hoor ze zelfs niet,
terugdenkend aan hen herinner ik me tevergeefs,
herinneringen zo verspreid dat ze niet meer te verbinden zijn,
vroeg of laat gaan ze verloren in de banaliteit van praatjes,
binnen de compliciteit van foto's en brieven,
belooft nooit iets als je het niet kunt waarmaken,
toevallig schrijf ik meer en vrees ik dat ik het niet helemaal heb begrepen,
vrezend om me om te draaien om jullie te zien en te herkennen,
ik leef in het heden.

Zo gaat het, je merkt dat het leven een groepsfoto is,
veel poseren, te veel leven in contact
met een realiteit die niet thuis hoort,
ze haasten zich om beslissingen te nemen in afwachting van iets
met het risico dat het niet gebeurt, van iemand
met het risico dat je niet gezien wordt,
van de reden die ons verbindt binnen het kader
nog te moe om te slapen.

Binnen het kader kom je van diep naar boven
om weer te ontdekken hoe het gaat, wat er gezegd wordt,
niks nieuws zoals gewoonlijk, wie leeft om zichzelf te bedriegen,
wie het afmaakt, wie balanceert tussen
duizend situaties die hem in gevaar brengen,
tussen duizend en meer huurders die hem uitzetten,
wie met beide voeten op de grond blijft,
wie met open mond blijft staan van verbazing,
van de chagrijn, weinige gezichten geven geruststelling,
van deze tijden leef ik in dankbaarheid voor de momenten
waar ik af en toe van geniet, zoals een klassieker
waar ik met plezier opnieuw in duik terwijl ik al uitkijk naar de volgende,
en de pogingen om alleen te zijn zijn mislukt,
gered door de gebruikelijke oude vrienden,
kunnen we hier vanavond dineren,
ik maak eeuwige close-ups om ons niet te vergeten.

Want zo gaat het, je merkt dat het leven een groepsfoto is,
veel poseren, te veel blijven in contact
met een realiteit die niet thuis hoort,
ze haasten zich om beslissingen te nemen in afwachting van
iets met het risico dat het niet gebeurt, van iemand
met het risico dat je niet gezien wordt,
van de reden die ons verbindt binnen het kader
nog te moe om te slapen.

Zo gaat het, je merkt dat de opname bewogen en onscherp is,
maar het is te laat om momenten te verspillen
waar je mee omgaat, de onverwachte dingen die je moet leven,
betalend in contanten om te kunnen schrijven over iets
met het risico dat het niet gebeurt, van iemand
met het risico dat je niet gezien wordt,
van de reden die ons verbindt binnen het kader
nog te wakker om te slapen.