Emmenez-Moi

Naar de dokken, waar het gewicht en de verveling
Mijn rug krommen
Ze komen aan, met een buik vol fruit
De boten

Ze komen van de andere kant van de wereld
Brengen met zich mee zwervende ideeën
In de reflecties van een blauwe lucht, van mirages
Met een peperige geur
Van onbekende landen
En van eeuwige zomers
Waar je bijna naakt leeft
Op de stranden

Ik, die mijn hele leven
Alleen de noordelijke lucht heb gekend
Zou dit grijs willen wegwassen
Door van koers te veranderen

Neem mij mee naar het einde van de aarde
Neem mij mee naar het land van wonderen
Het lijkt me dat de ellende
Minder pijnlijk zou zijn in de zon

In de bars, bij het vallen van de avond
Met de zeelieden
Als we praten over meisjes en liefde
Een glas in de hand

Ik verlies het besef van de dingen
En plotseling tilt mijn gedachte me op en zet me neer
Een prachtige zomer, op de kust
Waar ik zie, met uitgestrekte armen
De liefde die, als een gek, naar me toe rent
En ik hang om de nek van mijn droom

Wanneer de bars sluiten, en de zeelieden
Terugkeren naar hun schepen
Droom ik nog steeds tot de ochtend
Staande op de haven

Neem mij mee naar het einde van de aarde
Neem mij mee naar het land van wonderen
Het lijkt me dat de ellende
Minder pijnlijk zou zijn in de zon

Op een mooie dag, op een krakend schip
Van de romp tot het dek
Om te vertrekken, zal ik werken in
De kolenruim

Neem de weg die leidt
Naar mijn kinderdromen, op verre eilanden
Waar niets belangrijk is behalve leven
Waar de slome meisjes
Je hart veroveren door, zo heeft men me verteld
Van die bloemenkransen die bedwelmen

Ik zal vluchten, mijn verleden achterlatend
Zonder spijt
Zonder bagage en met een vrij hart
Luid zingend

Neem mij mee naar het einde van de aarde
Neem mij mee naar het land van wonderen
Het lijkt me dat de ellende
Minder pijnlijk zou zijn in de zon

Neem mij mee naar het einde van de aarde
Neem mij mee naar het land van wonderen
Het lijkt me dat de ellende
Minder pijnlijk zou zijn in de zon