Les Mots Bleus

Het is zes uur bij de toren van de kerk
In het park poëtiseren de bloemen
Een meisje komt de gemeente binnen

Zoals elke avond wacht ik op haar
Ze glimlacht naar me
Ik moet met haar praten
Vooral nu

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
De woorden die je met je ogen zegt
Praten lijkt me belachelijk
Ik spring vooruit en dan weer terug

Voor een nutteloze zin
Die het fragiele moment zou breken
Van een ontmoeting
Van een ontmoeting

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
Die mensen gelukkig maken
Ik zal haar zonder haar naam te noemen roepen
Misschien ben ik ouderwets

De winterwind waait in april
Ik hou van de stille stilte
Van een ontmoeting
Van een ontmoeting

Er is geen klok meer, geen toren meer
In het park liggen de bomen plat
Ik kom terug met de nachttrein
Op het perron zie ik haar
Die naar me glimlacht
Ze moet het wel begrijpen
Vooral nu

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
De woorden die je met je ogen zegt
Alle excuses die we geven
Zijn als de kussen die we stelen

Er blijft een subtiele wrok
Die het fragiele moment zou verpesten
Van onze hereniging
Van onze hereniging

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
Die mensen gelukkig maken
Een liefdesverhaal zonder woorden
Heeft geen protocol nodig

En al die lange nutteloze toespraken
Zouden de stijl een beetje bederven
Van onze hereniging
Van onze hereniging

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
Die mensen gelukkig maken
Ik zal haar alle blauwe woorden zeggen
Alle woorden die mensen gelukkig maken
Alle blauwe woorden