La Bohème

Ik praat je over een tijd
Die de jongeren van nu
Niet kunnen begrijpen
Montmartre, in die tijd,
Hing zijn seringen
Tot onder onze ramen
En als het bescheiden huisje
Dat ons als nest diende
Niet veel indruk maakte
Daar hebben we elkaar leren kennen:
Ik die hongerig schreeuwde
En jij die naakt poseerde.

De boheem, de boheem
Dat betekende:
We zijn gelukkig.
De boheem, de boheem
We aten maar om de dag.

In de nabijgelegen cafés
Was er een paar van ons
Die op de glorie wachtten
En hoewel we arm waren
Met een lege maag
Bleven we erin geloven
En als een of ander café
Voor een warme maaltijd
Ons een doek gaf
Reciteerden we gedichten
Groepjes rond de kachel
Vergetend dat het winter was.

De boheem, de boheem
Dat betekende:
Jij bent mooi
De boheem, de boheem
En we hadden allemaal geniaal talent.

Vaak gebeurde het
Voor mijn schildersezel
Dat ik slapeloze nachten doorbracht
De tekening bijwerkend
Van de lijn van een borst
Van de ronding van een heup
En pas in de ochtend
Zaten we eindelijk
Voor een café-crème
Uitgeput maar blij
Moesten we elkaar wel liefhebben
En het leven waarderen.

De boheem, de boheem
Dat betekende:
We zijn twintig.
De boheem, de boheem
En we leefden van de lucht van de tijd.

Wanneer ik op een dag,
Een rondje ga maken
Naar mijn oude adres,
Herken ik niets meer
Geen muren, geen straten
Die mijn jeugd hebben gezien
Bovenaan een trap
Zoek ik het atelier
Waarvan niets meer over is
In zijn nieuwe decor
Lijkt Montmartre treurig
En de seringen zijn dood.

De boheem, de boheem
We waren jong, we waren gek.
De boheem, de boheem
Betekent helemaal niets meer...