Les Trois Cloches

Dorp aan de voet van de vallei
Bijna verloren, bijna vergeten
Hier, wanneer de nacht sterren heeft
Wordt een nieuw leven ons gegeven
Jean-François Nicot is zijn naam
Hij is dik, teder en roze
In de kerk, een mooi jongeman,
Morgen word je gedoopt...

Een klok luidt, luidt
Zijn stem van echo naar echo
Zegt tegen de wereld die zich verwondert:
"Het is voor Jean-François Nicot"
Het is om een ziel te verwelkomen
Een bloem die zich opent voor de dag
Bijna, bijna een vlam
Nog zwak die vraagt om
Bescherming, tederheid, liefde...

Dorp aan de voet van de vallei
Ver weg van paden, ver weg van mensen
Hier, na negentien jaren
Hart in beroering, de Jean-François
Neemt de lieve Élise tot vrouw
Wit als een bloesem van een appelboom
Voor God, in de oude kerk
Zijn ze op deze dag getrouwd...

Alle klokken luiden, luiden
Hun stemmen van echo naar echo
Wonderbaarlijk kronen ze
De bruiloft van François Nicot
"Één hart, één ziel", zegt de priester,
"En voor altijd
Wees een pure vlam
Die oprijst en die verkondigt
De grootheid van jullie liefde."

Dorp aan de voet van de vallei
Dagen, nachten, de tijd is gevlogen
Hier, wanneer de nacht sterren heeft
Slaapt een hart, François is dood...
Want alle vlees is als gras
Het is als de bloem van de velden
Aren, rijpe vruchten, boeketten en schoven,
Helaas verdrogen ze...

Een klok luidt, luidt
Ze zingt in de dood
Obsedant en monotone
Ze herhaalt tegen de levenden:
"Wees niet bang, trouwe harten
God zal jullie op een dag een teken geven!
Jullie zullen onder zijn vleugel vinden
Met het eeuwige leven -
De eeuwigheid van de liefde..."