Nieblas del Riachuelo

Troebel ankerpunt waar ze zullen aanmeren
Schepen die in de haven voor altijd zullen blijven
Schaduwen die zich uitstrekken in de nacht van de pijn
Zinkelingen van de wereld die hun hart hebben verloren
Bruggen en touwen waar de wind komt huilen
Kolenboten die nooit zullen uitvaren
Somber kerkhof van de schepen die sterven
Dromen echter dat ze naar de zee zullen vertrekken

Mist van de beek!
Vastgeketend aan de herinnering
Blijf ik wachten
Mist van de beek!
Van die liefde, voor altijd
Ver weg van mij
Nooit meer teruggekomen
Nooit meer zag ik haar
Nooit meer noemde haar stem mijn naam naast mij
Diezelfde stem die zei: vaarwel!

Droom, zeeman, van je oude schoener
Drink je nostalgieën in het doffe café
Het regent op de haven, ondertussen mijn lied
Regent langzaam over jouw wanhoop
Ankers die nooit, nooit meer, zullen worden opgehaald
Randen van boten zonder touwen om los te laten
Treurige karavaan zonder bestemming of hoop
Als een schip gevangen in de fles van de kroeg