Favola

En ze vertellen dat hij zich transformeerde
in een boom en dat het zijn eigen keuze was
om te blijven staan
en daar te kijken
hoe de aarde nieuwe bloemen voortbracht

Zo,
was hij een nest voor konijnen en kolibries
de wind leerde hem de smaken van
hars en wilde honing
en regen maakte hem nat

Mijn geluk - zei hij tegen zichzelf
eindelijk... eindelijk... heb ik het gevonden nu dat
nu dat ik me goed voel
en dat ik alle tijd voor mezelf heb
heb ik niemand meer nodig
kijk, dat is de schoonheid van het leven

Maar op een dag kwamen daar voorbij
twee meisjesogen
twee ogen die een beetje van de verf
van de lucht hadden gestolen

En hij voelde zijn wortel trillen

Wat een verwarring plotseling in hem
dat wat alleen een man zonder vrouw weet wat het is
en hij strekte zijn takken uit
door haar aan te raken

Hij begreep dat geluk nooit de helft is
van een oneindigheid

Nu was hij samen met de maan en de zon
steen en wolk
was hij samen met lachen en huilen
of gewoon
was hij een wezen dat begon te leven

Nu
was het het lied dat vulde
zijn grote
immense eenzaamheid
was dat echte deel
dat elke liefdesfabel
in zich draagt
om erin te kunnen geloven