Dolce Barbara

Op de vensterbank van een zonsondergang
achter de nevels komen mijn melancholieën naar voren
vannacht, lieve vriendin, denk ik aan jou
aan jou die misschien naar mij luistert
op de vensterbank van een zonsondergang geuren de nevels
je weet dat het niet makkelijk is om de woorden te vinden
om de juiste deur te vinden om uit een pijn te komen
je weet dat je je als mens afvraagt, maar waarom
is dit jou overkomen
wat in elke zin woede en leegtes achterlaat die ik niet kan vullen
op de vensterbank van een zonsondergang schreeuwen de nevels
zo wil ik je herinneren
zo leef je in mij
zo vind ik het fijn om me voor te stellen
dat je er bent, je bent altijd hier
omdat je er bent
ik hoop dat, ik hoop zo dat het zo kan zijn
de mijn gedachten zeggen ja
de mijn gedachten zeggen
een ik weet dat waar je bent je me niet meer nodig hebt
maar ik ben het die jou nu zoekt
omdat ik zou willen begrijpen en mijn krachten komen niet verder
op de vensterbank van een zonsondergang dalen de nevels.