Yoru wa Honoka

Vandaag heb ik weer geleefd, hoe lang is het al?
De leugens die ik uitadem, zijn eindeloos.
Kruipend en met een gebroken hart,
Draait mijn hoofd rond.

Met die versleten hakken, waar ga je heen?
Verberg die minachtende blikken alsjeblieft.
In de kamer vol rook, alleen met mijn verdriet,
Kruip ik de volgende dag weer naar je toe.

Ik wil het je nu zeggen,
Die pijnlijke, oppervlakkige gevoelens.
De woorden die ik zo graag wil zeggen,
Volgen de herinneringen die zijn verbrand.

Wachtend op de eenzame ster,
De jongen die weet wat het is om bemind te worden.
Als ik naar de sterrenhemel kijk, dans ik nu,
Zingend tot het afscheid, tot ik het kan wensen.

Er is een geheim dat ik met niemand kan delen,
Achter mijn glimlach schuilt een schaduw.
Ik wil niet dat je de onbekende kant van mij leert kennen,
Nee, dat is het niet.

Als ik terugdenk aan die momenten van spanning,
Als ik mijn bevroren hart zou kunnen ontdooien,
Alleen in het zonnetje dat door mijn vingers glipt,
Kruip ik de volgende dag weer naar je toe.

Recht vooruit, met een belofte,
Die pijnlijke, oppervlakkige gevoelens.
De liefde die ik wil, als bloemblaadjes,
Tot de laatste, die in de lucht verdwijnt, geef het aan mij.

Wachtend op de eenzame ster,
De jongen die weet wat het is om bemind te worden.
Als ik naar de sterrenhemel kijk, dans ik nu,
Zingend tot het afscheid, tot ik het kan wensen.

Wachtend op de eenzame ster,

Ik wil bemind worden, jongen.

De nacht wordt zacht,

Wachtend op de eenzame ster,
De jongen die weet wat het is om bemind te worden.
Als ik naar de sterrenhemel kijk, dans ik nu,
Zingend tot het afscheid, tot ik het kan wensen.

Vandaag heb ik weer geleefd, hoe lang is het al?
Het lijkt erop dat ik me gewoon goed voel.