Koshaberi Biyori

De hoek is zo dichtbij te zien
Zodat je het niet opmerkt, tel ik in mijn hart
(1, 2, 3)
Het geluid van schoenen weerklinkt, maar er is één onzichtbare parameter
Ik kan er niet omheen, het blijft maar in mijn hoofd
Altijd kijk ik naar iemand vanuit de zijlijn

Ik stop een eenzame zang in mijn oren
Denk aan prikkelende gedachten
Hoe vaak ik ook probeer, ik wil je hand vastpakken
Het is eigenlijk wel goed (het is eigenlijk wel goed)
Het is eigenlijk wel goed

Als ik voorzichtig zet, wordt het opnieuw geschilderd
Het landschap dat ik ken, is stiller dan ooit
(Stillere dan ooit)
Toch gaat de tijd zeker voorbij in de wind
Met jouw stem, de haren die omhoog komen, een onverenigbaar deel
Ik knijp het vast

Wat voor kleur heeft jouw kleur?
Ik wilde het een beetje hardop zeggen
Maar oh, eigenlijk hoeft het niet, we vermengen ons
Als een kruispunt zonder signalen, langzaam
Verspreidt en smelt, met beide handen houd ik jouw woorden vast

Ik wil het weten, ik wil het zien, ik wil het aanraken
Vanachter de vage lens
Iemand zwaait naar me
Een gezicht dat ik niet kan zien

Ik wacht gewoon op een leidraad, helemaal alleen
Ik heb het gevoel dat ik op de gang sta en over het hoofd word gezien
Mijn knipperingen veranderen in een hartslag, vandaag weer
Ik kan er niet omheen, jouw
Gezicht dat ik nog niet helemaal kan lezen, weerspiegelt

De versieringen die door het raam binnenstromen
Lijkt alsof ik me ervan bewust ben
Ik wil je ook zoete verhalen vertellen
(Ik wil je ook zoete verhalen vertellen)
Ik wil je ook zoete verhalen vertellen

De kleuren en geuren van de seizoenen worden sterker
In het moment dat we elkaar aanraken, wordt het levendiger
Mijn hart slaat sneller, als het begin van een droom
Terwijl je mijn hand zachtjes vasthoudt
Kijk, ik laat me prettig meevoeren

Wat voor geluid maakt jij?
Ik wil mijn oren een beetje spitsen, oh
Zal ik het ooit beter horen? Het overlapt elkaar
Een onregelmatige ademhaling, maar het voelt zo lief
De klanken schitteren, met beide handen houd ik een boeket voor jou vast

Zelfs zonder een wegwijzer, zet ik stap voor stap voort
Omdat er een tijd komt dat ik van mezelf kan houden
Ik wil zowel de dageraad als de zonsondergang zien
Die kleine hebzucht, een beetje, oh, heel ietsje
Duwt ons vooruit

Wat voor kleur heeft jouw kleur?

Wat voor kleur heeft jouw kleur?
Ik wilde het een beetje hardop zeggen
Maar oh, eigenlijk hoeft het niet, we vermengen ons
Als een kruispunt zonder signalen, langzaam
Verspreidt en smelt, met beide handen houd ik jouw woorden vast

Ik wil het weten, ik wil het zien, ik wil het aanraken
Vanachter de vage lens
Iemand zwaait naar me
Een gezicht dat ik niet kan zien