Blaue Stunde

Op dat uur, toen ze me verschenen
stond de lucht stil en blauw
En door het schemerige, bleke licht omgeven
haar hoofd - versierd met de ochtenddauw

Wit als de maan waren de feeënachtige leden
een haar was als van goud gemaakt
En ik voelde angst, het uur eindigt weer
in de loop van de sterrenheldere nacht

Haar schoonheid waait door alle tijden
Haar rode mond zal me eeuwig begeleiden

Het uur ging, de schoonheid moest vluchten
haar beeld verdween in de ochtendgloren
Ik moet nu met de dagen verder trekken
maar zij blijft een oude, bekende droom

Sindsdien hoor ik haar zoete boodschap
in alle dingen wonderbaar
Ik denk stiekem nog aan het blauwe uur
en weet niet of het ooit echt was