Canzone Della Bambina Portoghese

En dan, en dan, mensen komen hier en zeggen dat ze al weten hoe alles werkt.
En iedereen, weet je, pronkt met een blinde trots van waarheden gemaakt van lege formules...
En iedereen, weet je, kan je vertellen hoe je het moet doen,
welke wetten je moet volgen, welke regels je moet respecteren, wat de echte waarheid is...
En dan, en dan, zitten ze allemaal opgesloten in hun cellen en schreeuwen wie het hardst kan
om niet te zeggen dat sterren en de dood eng zijn...

In de warmte van de zon, aan zee, daalde het Portugese meisje af,
er waren geen woorden, alleen geluiden als verraste stemmen,
de zee alleen en haar eerste bordeauxrood bikini,
de mooiste dingen en de vreugde van de warmte op haar huid...

De vrienden dichtbij leken ondergedompeld in de stem van de zee...
Of dromen of visioenen, iets greep haar en ze begon na te denken,
ze voelde dat ze op de rand van een continent stond,
ze voelde dat het niets was, de immense Atlantische Oceaan voor haar...

En hierin voelde ze iets groots
wat ze niet kon begrijpen, wat ze niet kon doorgronden,

wat ze zou uitleggen, als ze het had begrepen, die eindeloze oceaan...
Maar de warmte omhulde haar, ze voelde zich vervagen en viel in slaap
en het was alleen de zon, als van toekomstige handen;
er bleven alleen de zee en een bordeauxrood bikini over...

En dan, en dan, als je je herinnert, zul je merken dat het je niets kan schelen
en je zult begrijpen dat een avond of een seizoen als bliksemschichten zijn, lampen die aan en uit gaan
en je zult begrijpen dat de echte ambiguïteit
het leven is dat we leven, het iets dat we mens zijn noemen...
En dan, en dan, dat die verslaving die je zal doden niet roken of drinken zal zijn,
maar het iets dat je van binnen meedraagt,
namelijk leven, leven en dan, dan leven
en dan, en dan leven...