Mi Tierra
Gloria Estefan
Mijn Aarde
Mijn mooie aarde, mijn heilige grond
Ik hoor die roep van de trommels
En de timbales die cumbancharen
En die kreet die een broer zingt
Die ver van zijn land leeft
En waarvan de herinnering hem doet huilen
Een lied dat blijft klinken
Van zijn pijn, van zijn eigen verdriet
En je hoort hem zuchten
De aarde doet pijn, de aarde geeft je
In het diepste van je ziel als je er niet bent
De aarde duwt je van wortel en kalk
De aarde zucht als ze je niet meer ziet
De aarde waar je geboren bent
Kun je niet vergeten
Omdat het je wortels heeft
En wat je achterlaat
De aarde doet pijn, de aarde geeft je
In het diepste van je ziel als je er niet bent
De kreten gaan door, de melancholie
En elke nacht naast de Maan
Blijft de guajiro de klanken zingen
En elke straat die naar mijn dorp leidt
Heeft een zucht, heeft een klaagzang
Heeft nostalgie zoals zijn stem
En dat lied dat blijft klinken
Stroomt door het bloed en blijft komen
Met meer kracht naar het hart
De aarde doet pijn, de aarde geeft je
In het diepste van je ziel als je er niet bent
De aarde duwt je van wortel en kalk
De aarde zucht als ze je niet meer ziet
Heeft een zucht, heeft een klaagzang
Vergeet ik nooit
Ik draag het in mijn gevoel, ja meneer!
Ik hoor die roep, de herinnering leeft
Stroomt door mijn bloed
Ik draag het van binnen, natuurlijk!
Ik zing van mijn mooie en heilige aarde
Ik lijd die pijn die in haar ziel zit
Ook al ben ik ver weg, ik voel het
En op een dag kom ik terug, dat weet ik
De kreten gaan door, de melancholie
En elke nacht naast de Maan
Blijft de guajiro de klanken zingen
En elke straat die naar mijn dorp leidt
Heeft een zucht, heeft een klaagzang
Heeft nostalgie zoals zijn stem
En dat lied dat blijft klinken
Stroomt door het bloed en blijft komen
Met meer kracht naar het hart
De aarde doet pijn, de aarde geeft je
In het diepste van je ziel als je er niet bent
De aarde duwt je van wortel en kalk
De aarde zucht als ze je niet meer ziet
