Bocanada

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Spreekt de rook, zwemt de rook
En roeit in spiralen

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Openen zich lege ruimtes
Die twee niet kunnen ademen

Om te vervagen, de tijd rekken
Een pad zonder einde
Ver weg genot, van een blik
Tegenover een andere die vervaagt

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Versmelten met de rook
Kronkelend door de rede

Van alles wat besloten is
Rekt de tijd en vergeet ik
Vergeet ik zoals jij
Uhh, in de wacht zwerven we
Onverschillig, door de ruimte
Die achterbleef

Om te vervagen, de tijd rekken
Een verhaal zonder einde
Ver weg genot, van een blik
Tegenover een andere die vervaagt