Visa Vid Vindens ängar

Er waait een wind over de weiden,
het fladdert in een tule gordijn.
En ik ga een zomerlied schrijven
met zon en bloesem in de melodie.
Ik wilde zingen over Katarina,
met houten fluiten en cimbalen,
maar de tonen van de wind worden zomerliedjes,
ik luister gewoon in de berkenzaal.

Er waait een wind over de weiden,
het fladdert in een tule gordijn.
En ik ga een zomerlied schrijven
met zon en bloesem in de melodie.
Er loopt een meisje in de esdoornlaan,
ik heb een vergeeld fotografietje.
Met de jaren werd ze een droom, een verhaal,
een eenzaamheid van een zwervende ziel.

Ik wilde een klein liedje schrijven,
daar waar momenten eeuwigheid worden.
Maar woorden worden stom en tonen doof,
en de gedachte van het lied blijft geheim.
Het wordt een geheim.

Ik wil gewoon zingen
Ik wil gewoon zingen

Er waait een wind over de weiden,
het fladdert in een tule gordijn.
En ik ga een zomerlied schrijven
met zon en bloesem in de melodie.
Er loopt een meisje in de esdoornlaan,
ik heb een vergeeld fotografietje.
Met de jaren werd ze een droom, een verhaal,
een eenzaamheid van een zwervende ziel.

Ik wilde zingen over Katarina,
met houten fluiten en cimbalen.
Maar woorden worden stom en tonen doof,
en de handeling van het lied blijft geheim.

Ik wilde zingen
Ik wil gewoon zingen,
over Katarina,
over hoe ik me voel.
Ik stond onder jouw zomerraam.