Marinero de Luces
Isabel Pantoja
Zeeman van Lichten
Die zeilboot vol dromen
Kruiste de baai
Liet me die middag achter, met een zakdoek zwaaiend
Zittend op de oever
Zeeman van lichten
Met een ziel van vuur en een gebruinde rug
Jouw zeilboot bleef achter, verloren op de zeeën
Strandde in het zand
Je vergat dat ik, maanmeeuw
Op je wachtte
En je ging weg, wiegend op zilveren golven
Zingend, zingend
Die middag raakte je bedwelmd
Door de geur van de zee
Je vergat dat ik, luchtzwaluw
Op je wachtte
Je nam met je mee
Mijn laatste kussen, mijn laatste jaren
Die middag raakte je bedwelmd
Door de geur van sinaasappelbloesem
Die zeilboot, vol dromen
Kruiste de baai
Je liet me jouw blik van brandend vuur
In de mijne steken
Zeeman van lichten
Van zon en schaduw, van zee en olijf
Jouw stilte bleef hangen, van rood en zand
In de mijne geklemd
Je vergat dat ik, maanmeeuw op je wachtte
En je ging weg, wiegend, op zilveren golven
Zingend, zingend
Die middag raakte je bedwelmd
Door de geur van de zee
Je vergat dat ik, luchtzwaluw
Op je wachtte
Je nam met je mee, mijn laatste kussen
Mijn laatste jaren
Die middag raakte je bedwelmd
Door de geur van sinaasappelbloesem
Die zeilboot, vol dromen
Kruiste de baai
