Pueblo Blanco

Hangend aan een afgrond
Slaapt mijn witte dorp
Onder een lucht die door
Nooit de zee te zien
Vergeten is te huilen

Door de stoffige steegjes van steen
De oorlog is er nooit geweest
Alleen de vergetelheid wandelt langzaam
Langs de kloof
Waar geen bloem groeit
En geen herder trekt

De koster heeft gezien
De priester oud worden
De priester heeft de sergeant gezien
En de sergeant de koster
En mijn dorp daarna
Zag de drie sterven
En ik vraag me af, waarom zou er mensen geboren worden
Als geboren of sterven niets uitmaakt?

Van de oogst naar de zaai
Leven ze in de taverne
De buurvrouwen fluisteren
Hun verhaal op de drempel
Van hun kalkwitte huizen
En de meisjes maken kant
Zoekend verstopt achter de gordijnen
Naar die jonge man die nacht na nacht
In hun gedachten werd gesmeed
Sterk om hun heer te zijn
En teder voor de liefde

Zij dromen van hem en hij van ver weg gaan
Van zijn dorp
En de ouderen dromen van in vrede sterven
En willen sterven voor de dood, willen sterven in de zon
Met de mond open voor de warmte als hagedissen
Half verborgen onder een rieten hoed

Ontsnap, tedere mensen, deze aarde is ziek
En verwacht niet morgen wat je gisteren niet kreeg
Want er is niets te doen
Neem je muilezel, je vrouw en je spulletjes
En volg de weg van het Hebreeuwse dorp
En zoek een andere maan
Misschien glimlacht het geluk morgen
En als je moet huilen, is het beter voor de zee

Als ik me bij een vlucht van duiven kon voegen
En over heuvels mijn dorp achterlaten
Zweer bij wat ik was dat ik hier weg zou gaan
Maar de doden zijn in gevangenschap
En laten ons niet uit het kerkhof.