Les Mots Bleus

Het is zes uur bij de toren van de kerk
In het park, de bloemen poëtiseren
Een meisje komt uit het gemeentehuis
Zoals elke avond, ik wacht op haar, ze glimlacht naar me

Ik moet haar echt spreken, koste wat het kost
Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
De woorden die je met je ogen zegt
Praten lijkt me belachelijk
Ik spring vooruit en dan weer terug

Voor een nutteloze zin
Die het fragiele moment zou breken
Van een ontmoeting, van een ontmoeting
Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
Die mensen gelukkig maken

Ik zal haar roepen zonder haar naam te noemen
Misschien ben ik ouderwets
De winterwind waait in april
Ik hou van de stille stilte

Van een ontmoeting, van een ontmoeting
Er is geen klok meer, geen toren meer
In het park liggen de bomen plat
Ik kom terug met de nachttrein
Op het perron zie ik haar, die naar me glimlacht
Ze moet het echt begrijpen, koste wat het kost

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
De woorden die je met je ogen zegt
Alle excuses die we geven
Zijn als de kussen die we stelen
Er blijft een subtiele wrok
Die het fragiele moment zou verpesten

Van onze hereniging, van onze hereniging
Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
Die mensen gelukkig maken
Een liefdesverhaal zonder woorden
Heeft geen protocol meer nodig

En al die lange nutteloze toespraken
Zouden de stijl een beetje bederven
Van onze hereniging, van onze hereniging
Ik zal haar de blauwe woorden zeggen

De woorden die je met je ogen zegt
Ik zal haar alle blauwe woorden zeggen
Van diegenen die mensen gelukkig maken
Alle blauwe woorden
Alle blauwe woorden

Ik zal haar de blauwe woorden zeggen
De woorden die je met je ogen zegt
Ik zal haar alle blauwe woorden zeggen
Van diegenen die mensen gelukkig maken
Alle blauwe woorden
Alle blauwe woorden