Soy

Ik ben als de reizende rivier
die door het leven stroomt,
die zingend verder gaat
en de oevers kust,
die zich overgeeft aan het lot
en zijn lot hem verwelkt;
ik ben als de rivier die voorbijstroomt
en dag na dag sterft.

En van de aarde ben ik de vrucht
die groeide met de droogte,
die rijpte tussen velden
van tarwe en olijven
en die wortel schoot op de toppen
waar de dagen sterven;
ik ben van mijn aarde de vrucht
die groeide met de droogte.

Mijn ziel heeft nostalgie
naar een tijd die al voorbij is
en de droefheid die achterblijft
van de eenzaamheid van het afscheid;
soms zoekt ze de nacht
om haar pijn te verbergen,
ze heeft verdriet en nostalgie
van eenzaamheid en van liefde.

En ik omarm de wind,
wiegend in zijn geklaag,
ik zing zachtjes voor hem,
ik vertel hem een gedicht:
dat we voorbijgaande wind zijn
die de aarde streelt,
dat de paden blijven liggen
en dat de dichters sterven.

En ik ben van iedereen en van niemand,
van verdriet en van vreugde;
ik ben van degenen die zwijgen
en ik ben van degenen die schreeuwen.