La Soledad

Marco is vertrokken, komt niet meer terug
De ochtendtrein arriveert al zonder hem
Het is slechts een hart met een ziel van metaal
In die grijze mist die de stad omhult

Zijn bankje is leeg, Marco leeft nog in mij
Ik voel hem ademen, denk dat hij hier nog is
Zelfs de enorme afstand kan niet scheiden
Twee harten met één enkele klop

Misschien als jij aan mij denkt
Als je met niemand wilt praten
Als jij je verbergt zoals ik
Als je van alles wegvlucht en gaat
Snel naar bed, zonder te dineren
Als je de kussen stevig tegen je aan drukt
En je in huilen uitbarst
Als je niet weet hoeveel pijn
De eenzaamheid je zal doen

Na, na en na, na en na, na
Na, na en na
Na, na en na

Ik kijk in mijn dagboek naar jouw foto
Met de ogen van een jongen, een beetje verlegen
Ik druk het tegen mijn borst en het lijkt alsof
Je hier bent tussen Engels en wiskunde

Je vader en zijn adviezen, wat een sleur
Vanwege het werk en andere onzin
Heeft hij je ver weggebracht, zonder jou te tellen
Hij heeft gezegd: Op een dag begrijp je het

Misschien als jij aan mij denkt
Met vrienden, zul je me zien
Proberend alleen maar te vergeten
De waarheid is niet zo makkelijk

In de klas kan ik niet meer
En 's middags is het erger
Ik heb geen zin om te studeren
Door jou gaat mijn gedachten

Het is onmogelijk zo te scheiden
Het leven van ons twee
Daarom, wacht op me, mijn lief
Houd de hoop vast

De eenzaamheid tussen ons twee
Deze stilte in mijn binnenste
Die onrust om zo te zien
Het leven zonder jouw liefde

Daarom, wacht op me, want
Dit kan niet gebeuren
Het is onmogelijk zo te scheiden
Het verhaal van ons twee

De eenzaamheid tussen ons twee
Deze stilte in mijn binnenste
Die onrust om zo te zien
Het leven zonder jouw liefde

Daarom, wacht op me, want
Dit kan niet gebeuren
Het is onmogelijk zo te scheiden
Het verhaal van ons twee
De eenzaamheid