Luar do Sertão

Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland
Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland

Oh! Wat mis ik het maanlicht van mijn land
Daar in de bergen, waar het droge bladeren op de grond witmaakt
Dit maanlicht hier in de stad is zo donker
Het heeft die heimwee niet naar het maanlicht daar van het platteland

Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland
Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland

Als de maan opkomt achter het groene bos
Lijkt het meer op een zilveren zon die de eenzaamheid verlicht
En we pakken de gitaar die we bespelen
En het lied en de volle maan komen uit ons hart tevoorschijn

Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland
Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland

Er bestaat niets mooiers in deze wereld
Dan het horen van een treurig haan in het platteland dat maanlicht maakt
Het lijkt wel alsof de ziel van de maan die rust
Verborgen in de keel van deze haan huilt

Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland
Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland

Oh, had ik maar de kans om daar in de bergen te sterven
Omarmd door mijn land, en voor altijd in slaap te vallen
Om begraven te worden in een klein dal waar 's middags de sururina
Haar weduwe-rouw huilt

Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland
Geen, oh mensen, oh nee
Maanlicht zoals dit van het platteland