Alışırım Gözlerimi Kapamaya
Manga
Ik Raak Gewend Aan Het Sluiten Van Mijn Ogen
Het leek wel een schone wereld toen ik mijn ogen opende
Zonder na te denken geloofde ik in sprookjesachtige morgen
Tussen de leugens zijn al mijn kindertijdherinneringen gebleven
Buiten stripverhalen vond ik geen held
Had ik maar niet zo'n roze bril op voor al mijn dromen
Ik stelde altijd vragen, maar kreeg nooit antwoorden
Altijd zou er gelogen worden, altijd leugens
Degenen die gescheiden waren, kwamen nooit weer samen, sprookjes waren niet echt
Op de straten waar ik verliefd op was, sprak niemand
Maar de stad zweeg nooit, ze huilde altijd, ze huilde altijd...
Als iemand me nog één laatste hoop zou geven
En zou zeggen dat alles op een dag mooi zal zijn
Dan geloof ik misschien wel in deze leugen
Ik raak ook gewend aan het sluiten van mijn ogen
Als er in de verte een weg zou zijn die eindigt onder de lichten
En engelen me zouden meenemen zonder me aan de duisternis over te geven
De asfaltwegen hebben pijn geleden, hun scheuren zijn vol bloed
Tussen de puinhopen, hoeveel dromen van kinderen zijn verloren?
Waarom is de mens zichzelf vergeten, werd hij zo?
Op welke weg zijn hoeveel mensen voor niets hun leven verloren?
Altijd zou er gelogen worden, altijd leugens
Degenen die gescheiden waren, kwamen nooit weer samen, de sprookjes waren nooit echt
Niemand bleef zo onschuldig als ik dacht, de oorlog stopte niet, de dood nam niet af
Als iemand me nog één laatste hoop zou geven
En zou zeggen dat alles op een dag mooi zal zijn
Dan geloof ik misschien wel in deze leugen
Ik raak ook gewend aan het sluiten van mijn ogen
