tinta 90

Die schaamte die ik voelde voor het zijn van een geheime depressieve
Doen alsof alles goed is de hele dag, zeggen wat ik niet voelde, stil zijn
Van buiten, nooit regende het, van binnen is er een storm
Daarna wordt het gekleurd met de inkt van 90
En wat me het meest pijn deed is dat niemand het opmerkte
Ook al merkten ze het op

Ik ben de tel kwijtgeraakt van de nachten dat ik huilde
Niemand weet wat niet zichtbaar is
Want in die nachten zijn we alleen met z'n tweeën
Zonder het te beseffen, heb ik het litteken getatoeëerd
Vandaag kijk ik ernaar en weet ik dat ik hier nog steeds ben
En ik denk aan de nachten die we samen doorbrachten

En dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh
Dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh

Hé
Denken dat alles een mysterie is
En je realiseren wanneer het al serieus werd
Wanneer je meer bang voor jezelf bent dan voor het eigen kerkhof
Want hoe groter het rijk
Hoe pijnlijker de echo van alleen zijn in gevangenschap

En ik heb me opgesloten
In mijn eigen huid
En ik bleef
In die hotelkamer
En ik verbrandde
Kijkend naar het vuur en de rook die me niet laat zien

Ik ben de tel kwijtgeraakt van de nachten dat ik huilde
Niemand weet wat niet zichtbaar is
Want in die nachten zijn we alleen met z'n tweeën
Zonder het te beseffen, heb ik het litteken getatoeëerd
Vandaag kijk ik ernaar en weet ik dat ik hier nog steeds ben
En ik denk aan de nachten die we samen doorbrachten

En dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh
Dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh
En dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh
Dat het nooit ochtend werd
Oh-oh-oh, oh-oh-oh
En dat het nooit o—