The Flower of Carnage

De sneeuw valt
's Ochtends
van de verloren
hond die huilt

Het gekraak van
geta's
verstoort de stilte
van de nacht

Ik kijk naar je
terwijl ik loop
omarm de duisternis
onder een slangenoog-paraplu

Een vrouw die
het pad van het leven
loopt
heeft haar tranen
ver weg gegooid

Ik kijk om
naar de rivier
waar de reis
ver weg is

De kraanvogel die
zei dat hij
beweegt
huilt met
regen en wind

Zelfs het verdwenen
water
verbergt de rafels
onder de slangenoog-paraplu

Een vrouw die
het pad van wrok
loopt
heeft haar hart
ver weg gegooid

Geen plicht, geen genade,
geen tranen, geen dromen,
vandaag of morgen,
woorden zonder betekenis

Zich overgeven aan
de rivier van wrok,
de waarheid is ver weg,
heeft ze weggegooid.