Desde Mi Ventana
Melendi
Vanaf Mijn Raam
Altijd een mooi lied, moet een mooie naam hebben
Ik geef het de naam van de vrouw die me inspireerde
Voel je, dat het leven anders is
En haar blik zo vurig;
Als het hout in het vuur, het zout in de wonden
Vier rijen goed achter elkaar, of onze bruiloft in de zon
En ik weet niet meer, of het van nature komt,
Of door alles wat mijn moeder voor mij heeft gevochten,
Dat er geen vogel meer in mijn hoofd zit,
Geen kastelen of prinsessen, geen allergie voor aardbeien,
Geen herinneringen voor jou.
En vanaf mijn raam zijn de nachten mooier
Jij bent mijn Assepoester en alle sterren zijn van kleuren
En vanaf mijn raam huilen de zangers nog steeds
Sinds die treurige middag, toen de kunst stierf met Lola Flores
Altijd een mooi lied, moet een mooi einde hebben
Het kan vrolijk zijn of zo treurig dat... het ons laat huilen
Zoals die engel huilt in de gevangenis,
Die zijn straf uitzit
Voor het applaudisseren als hij danst
De wind onder jouw rok
De jaloezie en de liefdes
Van degene die met geweld doodt
En een koning zei, dat geld geen geluk geeft
En ik zeg dat het een gevoel is zo vergelijkbaar
Dat hoe hard ik het ook probeer, of de zon schijnt of de wind waait
Of ik aan het huilen ben of blij ben, ik kan het niet onderscheiden
En vanaf mijn raam zijn de nachten mooier
Jij bent mijn Assepoester en alle sterren zijn van kleuren
En vanaf mijn raam huilen de zangers nog steeds
Sinds die treurige middag, toen de kunst stierf met Lola Flores
En ze zeggen, en ze zeggen daarbuiten,
Dat liefde niet te koop is
Dat rozen rood zijn
En dat jouw lichaam van mij is
