Alfonsina y El Mar

Over het zachte zand dat de zee kust
Komt jouw kleine spoor niet meer terug
Een pad vol verdriet en stilte kwam
Tot het diepe water
Een pad vol stom verdriet kwam
Tot de schuimige zee

God weet welke angsten je vergezelden
Welke oude pijn je stem verstomde
Om je te laten rusten, wiegend
In het gezang van de zeeschelpen
Het lied dat zingt in de donkere diepten van de zee
De schelp

Je gaat, Alfonsina, met je eenzaamheid
Welke nieuwe gedichten ben je gaan zoeken?
Een oude stem van wind en zout
Breekt je ziel en neemt je mee
En je gaat daarheen, als in dromen
Slapend, Alfonsina, gekleed in zee

Vijf zeemeerminnen zullen je meenemen
Over paden van zeewier en koraal
En fosforescerende zeepaardjes zullen
Een kring om je heen vormen
En de bewoners van het water zullen spelen
Snel aan je zijde

Zet de lamp iets lager
Laat me in vrede slapen, voedster
En als hij belt, zeg dan niet dat ik hier ben
Zeg dat Alfonsina niet terugkomt
En als hij belt, zeg dan nooit dat ik hier ben
Zeg dat ik weg ben

Je gaat, Alfonsina, met je eenzaamheid
Welke nieuwe gedichten ben je gaan zoeken?
Een oude stem van wind en zout
Breekt je ziel en neemt je mee
En je gaat daarheen als in dromen
Slapend, Alfonsina, gekleed in zee