Tor I Helheim

Een troon hoog moet staan, alles onder de stenen boog
Het was van schedel en gebroken doodskisten
Daar zag men Hel dreigen, alles was zij wit aan de voet
Tegen de blauwe ijsvlakte van het ondergelopen bloed

Een doodskist, het witte, goed gebleekt in het maanlicht
Zij strekte het uit naar de vrouw met een wraakzuchtig hart
Het rook er naar verrotting, zij sprong het als een pijn
Als een koningsstaf gebruikte zij het in haar grimmige hand

Het was zo stil daarbinnen, een lijkgeur overal
Er waaide geen wind, alleen een holle zucht weerklonk
Drie fakkels blauwachtig brandden bij elke doodskist
Men zag enkel angst, met geen spoor van bloed

Daar zag men Tor glimlachen, hij draaide zich om
Hij moest snel naar de kring van de doden gaan
Hij riep luid daarbinnen deze strenge woorden
Zo gaat het elke vrouw die niet durft Tor te volgen

In ellendige dwazen die vrezen wonden en dood
Nu zal Hel jullie eeuwig kwetsen met pijn en bittere nood
Jullie lieten de helm niet welfen om de schedel dapper in strijd
Jullie zijn gemaakt om te beven, zo beven tot in eeuwigheid

Daarop de strenge reus trad vast voor Hela naar voren
Hij moest zijn stem dempen in haar donkere huis
Hij zei: grimmige vrouw, rechtvaardig straf je ons
Toch sta ik hier niet binnen in een vrijwillige gemoed

Om Udgård's heer te gaan, daar stond mijn geest vast
Daar kon hij zo veel dat ik hier binnen ben gewandeld
Want wijs mij als je kunt welke weg ik moet gaan
Om naar de sterke geslachten in Jotunheim te gaan

Daar schreeuwde Hel met haar lelijke stem naar Mjølners zwaaier
Het klonk als het zwaard dat klingelt op een pantserrug
Verlaat mijn zwarte boog, ga snel verder, dan ben je daar
Het verblindt me om jouw gezondheid te zien, rozenrood

Daar wuifde de dappere god Tor met een gedurfde blik
Zeg Loke, ga weg, want Hel ging voorbij hem
Hij sloot zijn ogen zo zwaar was het voor hem die keer
Zij keek naar hem en zuchtte, in haar spiraal klonk het.