White Noise

De hoge tonen snijden door de straat
Klinken onder mijn voeten, ik ga al snel verder
Zoekend naar de plek van de verdwenen achterlichten, recht vooruit

Met de kracht om de duisternis te verpletteren
Is de weg waar ik overheen razen, al zonder straatlantaarns
Maar met één koplamp heb ik verder niets nodig

De stem van de zwakkeling, begraven onder het puin
Hoe hard ik ook luister, ik hoor het niet
Voordat de spijt me inhaalt en mijn zicht blokkeert
Bij de rand van de toekomst die ik heb ingehaald
Zal ik je keer op keer redden

Plotseling remt de herinnering af
De punt van de neergeslagen blik is de spiegel die ik inkijk
Er is geen tijd om te beseffen dat ik niet verder kom

De stem van de zwakkeling die uit het puin komt
Hoe hard ik ook mijn oren dichtstop, het weerklinkt pijnlijk
Ik zal de wraak die ik die dag zwoer, niet vergeten
Mijn trillende hart roept nog steeds
Die naam zo luid dat het bijna schreeuwt

Je deed je voor als een held en lachte, tot ik je beide kanten
Afveeg, ik stop niet tot het gedaan is
Ja, dat klopt, sinds die nacht ben ik gekomen om je op te halen
Hoe vaak ik het ook probeer

Je deed je voor als een held en lachte, tot ik je wanhoop
Omarm, ik geef niet op tot het voorbij is
Zelfs als het lot me slaat, doet het geen pijn of jeukt het niet
Rijdend over de weg

Terwijl ik de stemmen onder het puin wegschrijf