La Ballata Dell'uomo In Più

Hij was de laatste van de klas
Maar niemand gaf erom
Elke dag weer iets nieuws
En hij lachte om iedereen

Toen nam het leven hem mee
Zonder ooit meer iets te geven
Hij was tevreden met dit lot
Totdat het hem begon te irriteren

Hij wilde madeliefjes plukken
Maar de bloeiende velden waren er niet meer
Er was een race van zoveel levens
Die in dorre velden neervielen

Hij dacht er niet over na, hij lachte erom
Vooruitgaan was een genot
Hij zocht naar iets
Dat hij niet wist, maar wel voelde

Hij zocht naar iets
Dat hij van binnen had, liefde genoemd

Een mond en twee zwarte ogen
Voldeden niet aan zijn dorst
Voor het licht dat hij wilde
Vingen ze hem niet in een net

Een muziek leidde hem
Waar niets hem stoorde
Met de beat die hem opzweepte
Totdat het hem stopte

Een madeliefje raakte zijn voorhoofd
En een rood-blauwe bloem bloeide voor hem
Dit was de beloning voor een leven
Dat vrijheid verdiende

Er is een veld van madeliefjes geboren
En samen met anderen zal hij blijven
Hij zal geen naam hebben, tussen zoveel levens
Hij zal niet de laatste zijn, maar een man meer