La Leyenda Del Hada y El Mago
Rata Blanca
De Legende van de Fee en de Tovenaar
Er wordt verteld over een tovenaar
Die op een dag in zijn betoverde bos huilde
Omdat hij ondanks zijn magie
De liefde niet had kunnen vinden
De maan, zijn enige vriend
Gaf hem de kracht om te verdragen
Al het verdriet dat hij voelde
Vanwege zijn zo lange eenzaamheid
Hij wist heel goed dat in zijn bestaan
Hij nooit van zijn bestemming mocht afwijken
Als iemand je moet liefhebben, zul je het weten
Je moet alleen leren het te herkennen
Op een middag zag de tovenaar
Tijdens een wandeling in het bos iets voorbijflitsen
Met de zoetste blik
Die hij in zijn leven ooit had gekend
Vanaf dat moment
Wilden de fee en de tovenaar samen zijn
Alleen met z'n tweeën in het bos
Altijd van elkaar houdend, overal
En het kwaad dat altijd bestond, kon het niet verdragen
Om zoveel geluk tussen twee wezens te zien
En met zijn haat viel hij aan, totdat de fee viel
In die fatale droom van niet voelen
In zijn kasteel
Verbleef de tovenaar 's nachts op zoek naar de kracht
Die zijn fee terug zou brengen
Haar liefde, haar zoete blik van vroeger
En sindsdien stopte hij niet
Met zoeken naar de manier om terug te krijgen
De vrouw die hij die dag
Eindelijk in het midden van het bos kon liefhebben
En vandaag weet hij wat liefde is, en dat hij zal hebben
Kracht om die betovering te doorstaan
Hij weet dat hij op een dag zijn zoete fee zal zien komen
En voor altijd bij hem zal blijven
