Silencios

Ze zitten samen koffie te drinken, zonder te weten waarom;
geen onderwerp om over te praten, ze weten niet waar ze moeten kijken.
Ze houden van elkaar, maar er is geen liefde; ze haten elkaar zonder wrok;
ze zoeken elkaar en vluchten tegelijk, in de stilte die daarna komt.
De eenzaamheid omarmt hen, maar ze accepteren hun falen niet,
en doen alsof ze een liefde teruggeven die al verdwenen is.
En zo verstrijken de dagen, doen alsof alles goed is;
met stiltes en koffie, wachtend op de terugkeer van gisteren.
Zo rekken ze het einde, hoewel het ze niets meer kan schelen;
hun treurige spel van de liefde, waar nooit iemand wint.
Denkend aan wat had kunnen zijn, begrijpt niemand het echt
dat leven tussen stiltes, een andere manier van sterven is.
Iets dat begint met vreugde, eindigt in agonische pijn;
verdrietige verwarring, waar geen uitleg voor is.
Alleen stiltes die de belofte omhullen die gestorven is,
en een gevoel van angst, bij de gedachte dat we nooit
nog een andere liefde zullen vinden.