Kötü İnsanları Tanıma Senesi

Verse I
Yunus, begin juli, aan het eind van de weg wacht ik met bloemen
Stuur een krans naar mijn deur voor elke dag zonder jou
Deze ellende heeft me neergehaald, mijn oren zijn doof
Schreeuw naar me met je mooie stem; verlicht mijn zware last

Hoe meer mijn ogen huilen, hoe minder mijn kuiltjes lachen
Mijn ziel beweegt niet zolang mijn pen stil blijft
De woorden die ik met adem heb opgebouwd zijn een schuld aan jouw oren
De duivel heeft degenen die ik vertrouwde begraven. Wat is dit?

Verlies jezelf niet; de nachten zijn de boodschappers van de zon
Zelfs als ik het probeer, komen die gemakkelijke lettergrepen niet uit mijn mond
Ik ben op een plek die ik niet ken, met de dingen die ik het beste weet
Ik ben in gevechten tegen degenen die ze willen wissen

Mijn vriend is als een boek; de liefde blijft half af
Als ik de tijd kon straffen; zou ik nu de doodstraf geven, zijn naam blijft
Als ik niet bang voor jou was, zou ik de kogel als cadeau voor mijn hoofd nemen
Het is moeilijk voor je om te begrijpen, maar goed, mijn zucht gaat, mijn klacht blijft

Jaar van slechte mensen kennen, mijn naam is aan het sterven, 5 letters
Er zijn veel redenen voor mijn afkeer van het leven
Dag na dag scheurt de 12 snaren van mijn hart
Mijn moed wordt bang gemaakt door de klap van wilskracht

Nakarat
Kijk, ik heb volgehouden, maar het lukte niet, trek mijn wapen en schiet
Mijn hand kan mijn middel niet bereiken, vergeef me
Ik heb een tekort op mijn dag
Vriend, heb je het op mijn leven gemunt?

Wie ook de dokter is, laat hem mijn rechter zijn
Laat mijn aardbeving één muur, één hoofd zijn
Zwijg! Ik heb een kans om te verwonden
Sago, hoeveel ontsnappingen heb je recht op?

Verse II
De onsterfelijkheid van mijn werkelijkheid houdt mijn verdriet levend
Ik vierde mijn laatste verjaardag door mezelf aan mezelf te geven
Ook al geloof je het niet, de tijd gaat voorbij, je wachtijd zal komen, leeuw
De smaak van geduld, ook al is het bitter; is zoet als fruit

Ik kijk maar in één richting, mijn ogen volgen de juiste koers
Mijn woorden zijn aan de wind toevertrouwd, mijn hart brandt van verlangen
Mijn eenzaamheid is een marteling voor mijn hart, de dood maakt me elke seconde bang
Ik ben een roze serie; elke dag is een aflevering

Van mijn tanden zijn er bewakers, van mijn gevoelens zijn er watervallen
Van mijn vuil zijn er moerassen, van mijn botten zijn er schrikken
Ik creëerde scherpe messen van mijn vingers om de pen te verdedigen
Het onthullen van het geheim was een moord, een kilo goud was rust

De afstand tussen mij en de aarde is niet zo lang als het leven
Laat de rechtvaardigen een val voor me zetten, elke betovering keert terug
Laat de ogen van Yunus vol zwarte wolken zijn
Je hebt niets meer dan geduld, mijn Yunus

Nakarat
Kijk, ik heb volgehouden, maar het lukte niet, trek mijn wapen en schiet
Mijn hand kan mijn middel niet bereiken, vergeef me
Ik heb een tekort op mijn dag
Vriend, heb je het op mijn leven gemunt?

Wie ook de dokter is, laat hem mijn rechter zijn
Laat mijn aardbeving één muur, één hoofd zijn
Zwijg! Ik heb een kans om te verwonden
Sago, hoeveel ontsnappingen heb je recht op?