Las Ruinas

De Chaldeeërs, de Assyriërs, het Rome van de macht
Wisten het beter samen te vatten
De Grieken, de Egyptenaren, de kinderen van Israël
Hadden al over de liefde gesproken
Er waren tempels en steden alleen om te aanbidden
De cultus van de ziel en de huid
Er waren verleidelijke godinnen en bossen om van te houden
En zelfs oorlogen om een vrouw

Wat zou ik je vandaag kunnen zeggen?
Welke ceremonie zou ik kunnen eren?
Zware eeuwen als coliseums
Verpletteren elke uitvinding
Er zijn stenen, er zijn ruïnes die me horen praten
Horen zeggen: Ik hou van je, ik hou van je
Woorden die de woestijn tussen twee zijn overgestoken
Omcirkelden de aarde en keerden terug van de zon
Ik hou van je, ik hou van je

Na zoveel tijd kan het niet meer uitmaken
Of ik een vinger in de liefde steek
Dat ik het leuk vind je te observeren door het glas
Van een glas getekend met kleur
Het is wat ze ons hebben achtergelaten. Ik moet me schikken
Bij de eenvoud van willen
Ik besteed mijn tijd aan het leggen van bloemen om je heen
En handje voor handje je huid te zegenen
De twintigste eeuw geeft geen tijd voor meer
In zijn stroom verdrinken de ruïnes
Maar de wervelwind stopt af en toe
En er is rust en contemplatie
Dan kunnen de ruïnes luisteren
Kunnen ze glimlachen: Ik hou van je, ik hou van je

Ze hangen aan de woorden
Sargasso van de zee
Zijn kristallen van de sneeuw en de smaak van het zout
Ik hou van je, ik hou van je
Uit het stof van de ruïnes komt de meester omhoog
Stof dat je inademt en weer opvloog