Café

Wij twee, het is avond
Ik maakte koffie van de soort die jij eerder koos
Terwijl ik je bekeek, gewikkeld in het laken
Een glimlach van jou hield me vast als een lichtstraal

Zelfs de lucht niet
De maan en alles wat sterren heeft
Zelfs de zucht van de wind
Die je overal naartoe brengt

Zal ons scheiden of groter zijn dan wat we kunnen hebben
Ik wacht weer in mijn armen op je
En wanneer de ochtend aanbreekt
Maakte ik koffie en druk ik al mijn liefde uit die al van jou is

Van diezelfde als gisteren, eerder gekozen door jou
En opnieuw verlies ik mezelf, verstrikt in jouw glimlach
Ik ken niemand die gelukkiger is dan ik
Slechts omdat ik jou heb