Les Gens Qui Doutent

Ik hou van de mensen die twijfelen
De mensen die te veel luisteren
Hun hart dat heen en weer schommelt
Ik hou van de mensen die zeggen
En die zichzelf tegenspreken
Zonder elkaar te verraden

Ik hou van de mensen die trillen
Die soms niet lijken
In staat om te oordelen
Ik hou van de mensen die gaan
Half in hun schoenen
En half ernaast

Ik hou van hun kleine liedje
Ook al lijken ze soms dom

Ik hou van degenen die in paniek raken
Degenen die niet logisch zijn
Nou ja, niet zoals het hoort,
Degenen die, met hun ketens,
Om ons niet te storen
Een geluid van belletjes maken

Degenen die zich niet schamen
Om uiteindelijk te zijn
Gewoon mislukkingen van het hart
Omdat ze niet hebben kunnen zeggen
"Verlos ons van het ergste
En bewaar het beste"

Ik hou van hun kleine liedje
Ook al lijken ze soms dom

Ik hou van de mensen die niet durven
Zich de dingen toe te eigenen
Nog minder de mensen
Degenen die alleen maar willen zijn
Een simpel raam
Voor de ogen van de kinderen

Degenen die zonder vlag,
De kleurenblinden van de ziel,
De kleuren negeren
Degenen die dom genoeg zijn
Zodat de Geschiedenis
Hen nooit eer bewijst

Ik hou van hun kleine liedje
Ook al lijken ze soms dom

Ik hou van de mensen die twijfelen
En die zouden willen dat men hen met rust laat
Af en toe
En dat men hen nooit kwelt
Als ze hun herfst uitlaten
In de lente

Dat men hen zegt dat de ziel
Mooie vlammen maakt
Dan al die treurige achterwerken
En dat men hen bedankt
Dat men hen zegt, men roept naar hen
"Dank voor het leven

Dank voor de tederheid
En laat maar zitten voor jullie billen
Die hebben gedaan wat ze konden."