Where Our Blue Is

Waar de blauwe seizoenen eindeloos lijken
Is er niets dat ons zicht belemmert
Asfalt weerkaatst het geluid van de cicaden
Jouw stilte wordt steeds minder hoorbaar

Deze dagen vervagen
Zelfs als ik de geur van jou leer kennen, die anders is dan die van mij

In de diepte van de eeuwigheid die ik heb achtergelaten
Woont de blauw nog steeds
De blauw is nog steeds helder
Geen enkele gebed of woord
Kon me dichterbij brengen, maar het bereikte me niet
Als een stille liefde
In de kleuren van de zomer die over mijn wangen stroomt
Zitten de woorden die jou vervloeken vast in mijn keel

"We zien elkaar weer, toch?" is een stem die niet klinkt

In de namiddag, in het seizoen van de benauwde wind
Droom ik van ons, die nog niemand waren
We hadden alles moeten kunnen delen
Maar vanaf die dag
Groeit de vloek van de 'ik' die anders is dan jij

De droefheid achter jouw glimlach (de droefheid)
Het spijt me dat ik het heb gemist

Voor jou, die als een vergankelijke bloem bloeit en verwelkt
Vaarwel

De blauw woont nog steeds
De blauw is nog steeds helder
Geen enkele gebed of woord
Kon me dichterbij brengen, maar het bereikte me niet
Als een stille liefde
In de kleuren van de zomer die over mijn wangen stroomt
Zitten de woorden die jou vervloeken vast in mijn keel

"We zien elkaar weer, toch?" is een stem die niet klinkt

Als sterrenstof in een oneindig uitzettende melkweg
Glibberend door de kieren van mijn vingers