Aquarela

Op een willekeurig blad
Teken ik een gele zon
En, met vijf of zes lijnen
Is het makkelijk om een kasteel te maken

Ik beweeg de potlood om mijn hand
En geef mezelf een handschoen
En, als ik het laat regenen, met twee strepen
Heb ik een paraplu

Als een druppeltje inkt
Valt op een klein stukje blauw papier
In een oogwenk stel ik me voor
Een mooie meeuw die in de lucht vliegt

Het vliegt rond, om de
Enorme noord-zuidbocht
Ik reis met haar mee
Hawaï, Peking of Istanbul

Ik schilder een zeilboot
Wit, varend
Er is zoveel lucht en zee
In een blauwe kus

Tussen de wolken verschijnt
Een mooi roze en bordeaux vliegtuig
Alles om me heen kleurt
Met zijn knipperende lichten

Het is genoeg om te fantaseren, en hij vertrekt
Kalm en mooi
En, als we willen
Zal hij landen

Op een willekeurig blad
Teken ik een schip dat vertrekt
Met een paar goede vrienden
Die drinken, blij met het leven

Van de ene Amerika naar de andere
Kan ik in een seconde oversteken
Ik draai een simpele maat
En, in een cirkel, maak ik de wereld

Een jongen loopt
En al wandelend komt hij bij de muur
En daar recht voor hem
Wacht de toekomst op ons

En de toekomst is een ruimteschip
Dat we proberen te besturen
Het heeft geen tijd, geen genade
En geen aankomsttijd

Zonder toestemming
Verandert het ons leven
En daarna, nodigt het uit
Om te lachen of te huilen

Op deze weg, is het niet aan ons
Om te weten of te zien wat komen gaat
Het einde ervan, niemand weet
Precies waar het naartoe gaat

Laten we allemaal
Op een mooie loopbrug
Van een aquarel die, op een dag, uiteindelijk
Zal vervagen

Op een willekeurig blad
Teken ik een gele zon (die zal vervagen)
En, met vijf of zes lijnen
Is het makkelijk om een kasteel te maken (dat zal vervagen)

Ik draai een simpele maat
En, in een cirkel, maak ik de wereld (die zal vervagen)