Monólogo de Orfeu

Meest geliefde vrouw!
Nu je er niet bent
Laat me mijn borst breken in snikken
Je hebt je verborgen in mijn leven
En elk uur dat verstrijkt
Is meer omdat ik je liefheb
De tijd giet zijn olie van liefde over mij, geliefde

En weet je wat?
Elke keer dat het lijden komt
Die heimwee om dichtbij te zijn, als je ver weg bent
Of dichterbij te zijn, als je dichtbij bent
Wat weet ik?
Dit gevoel van zwakte
De borst die overstroomt
De honing die stroomt
Die onmacht om me meer mezelf te voelen, Orfeu
Dit alles kan
De geest van een man verwarren

Niets hiervan is belangrijk
Wanneer jij komt met die oude praat
Die tevredenheid, die harmonie, dat lichaam
En me die dingen zegt
Die me die kracht geven, die trots van een koning

Ah, mijn Eurídice
Mijn vers, mijn stilte, mijn muziek
Flee niet van mij
Zonder jou ben ik niets
Ben een ding zonder reden, verloren, ben een rollende steen
Orfeu zonder Eurídice: Onbegrijpelijk ding!
Het bestaan zonder jou is als naar een klok kijken
Alleen met de minutenwijzer
Jij bent het uur, jij geeft betekenis
En richting aan de tijd
Mijn meest geliefde vriendin!

Welke moeder, welke vader, wat dan ook!
De schoonheid van het leven ben jij, geliefde
Miljoenen, geliefde! Ah! Wezen!
Wie zou kunnen denken dat Orfeu
Orfeu wiens gitaar het leven van de stad is
En wiens woorden, als de wind op de bloem
De vrouwen ontbladeren -
Dat hij, Orfeu
Zou bezwijken voor jouw charmes?

Mulata, donkere huid, witte tanden
Ga je weg
Ik volg je in gedachten
En hier laat ik me achter als je terugkomt
Bij volle maan
In de eindeloze armen van je vriend

Ga je leven, blije vogel
Ga je leven, want ik zal bij je zijn