Gaikotsu Gakudan to Riria

De stille godheid laat de klank vallen
Huilende sterren, tranen in een stroom
Een onbekend lied dat de maan vertelt
De Orion bij het raam van het grijze theater

Zoveel keer hoor ik die onhandige stem alleen
Een roestig instrument speelde in de lucht een fantasie
Verzamelde de tonen die ik in mijn dromen leerde
Weefde ze samen als een bloeiend iets
De liederen van de sterren komen niet aan

Kijk, ik zong en huilde
Drijvend in de muziek, helemaal alleen
Hoor je me? Romia, Romia

Jaren later, de klank die we ontmoetten
Voelde als magie, een liefde zoet
Zonder het te beseffen

De mensen in dat saaie land, woorden ingeslikt
Zoekend naar wat ze verloren zijn
De spiegel bedekt, een gesmolten antiek
De ruïne van de planeet, de Cassiopeia in de middag

Zoveel keer hoor ik de vergeten klanken van de regen
De getekende schedel lijkt
De fantasieën te vullen die ik had

Ver weg, verdrinkend in de vage lucht, zonder te weten
Neem me mee naar de wereld die valt

Hé, met tranen in mijn ogen, in dat verre land
De gevoelens stromen, dof in mijn blik
Ik wens op de sterren, Romia, Romia

Door de poort heen
Zelfs als het gestolen is, vertrouwend op de fluisteringen van de liefde

De stad loopt als een glas in de winter
Het lijkt wel een film ergens
De smalle lange spoorlijn kleurt me in
Raak me aan en het vervaagt meteen
In de vluchtige stille ochtend
Vond ik de fragmenten van geluid

Kijk, ik zong en huilde
Drijvend in de muziek, helemaal alleen
Hoor je me? Romia, Romia

Jaren later, de klank die we ontmoetten
Voelde als magie, een herinnering zoet
Voordat ik in slaap val, sluit ik mijn ogen
En leg mijn hand erop
Ik hoorde de echo van de diepte
De ononderbroken harmonie, voor jou zonder naam.