J'ai Tant Escamoté

Ik heb zoveel verborgen, de hoeken van de leuningen
Van mijn onmisbare en mijn ongetemde
Gewijd mijn nachten, en mijn polsen geheven
Op de glanzende baren van talloze plassen
Van verdriet zonder getij, van leugens overgestoken
Van moerassen vol beloftes, nee, ik wil er niet meer
Gewoon dat de smaak van overleven verdwijnt
En dat ik van alibi's, me ontdoe

En zodat men mijn dorstige aderen vergiftigt
Strek ik mijn shirt naar jullie uit, laat mijn broek zakken
Ik ben naakt als een worm, en ik vul met winter
Deze gekke verleiding, die mijn rillingen bevriest

Aan de lichtloze lichten, heb ik me vastgeklampt
En gegraveerd op mijn huid, in wanhopig leer
De inkt van mijn schimmen, die van jullie kussen
Verdwijnt in de sporen van mijn identiteit
De vlucht zonder grenzen, de botte toevluchtsoorden
Het alfabet van het brevier, nee, ik wil er niet meer
Ik biecht al deze misverstanden op aan mijn bier
Ik geef toe op de kermis, mijn verloren paradijs

En zodat men mijn dorstige aderen vergiftigt
Strek ik mijn shirt naar jullie uit, laat mijn broek zakken
Ik ben naakt als een worm, en ik vul met winter
Deze gekke verleiding, die mijn rillingen bevriest

Ik heb zoveel verborgen, de engel van mijn vrijheid
Van mijn onmisbare en mijn ongetemde
Dat de hoeken van de hemel, die van de naastenliefde
In mijn ogen de onoverkomelijke dageraad hebben gelezen
Van mijn gescheurde tranen, van mijn gebroken hart
Van de adem en zijn uitval, nee, ik wil er niet meer
Ik los mijn afwezigheid op, ik herboren in stilte
Ik houd alles dicht tegen me aan, de heiligen van de sleutelhanger

En zodat men mijn dorstige aderen vergiftigt
Strek ik mijn shirt naar jullie uit, laat mijn broek zakken
Ik ben naakt als een worm, en ik vul met winter
Deze gekke verleiding, die mijn rillingen bevriest
En zodat men mijn dorstige aderen vergiftigt
Geef ik mijn shirt terug, dronken van vrijheid
Ik laat de winter achter, ik laat het in de steek
Deze gekke verleiding die mijn rillingen bevriest